لحظه

چشمات گرد ميشه و سريع نامه را باز ميكني:

خب چه چيزهايي به ذهنت ميرسه: وام شرافتي؟ چه وامي ممكنه باشه كه به شرافت من ربط داشته باشه؟ به شرافت كسي ديگه ربط داشته باشه؟ من وام گرفتم شرافت كسي را لكه دار كنم؟ اصلا مگه من وام گرفتم؟ تنها چيزي كه من ممكنه به دانشگاه بدهكار باشم پول خوابگاه هست كه آن را هم روزي كه دنبال مدركم بودم همه اش را يكجا به حساب دانشگاه ريخته بودم و فيش آن را هم به امور مالي دانشگاه و صندوق رفاه داده بودم. تو همين افكار بودم كه يكدفعه ياد يك نكته مهم افتادم:

سريع گردش نامه را نگاه كردم: نامه را 9 نفر از كارمندان و روساي شركت ديده بودند كه همه شان هم من را از نزديك مي شناسند. فكر كنيد كه شما رئيس يا همكار من هستيد بعد يك نامه را مي بينيد كه من بابت بدهي شرافتي در زمان تحصيل بدهكارم چه فكري درباره من مي كنيد.

رفتم سراغ كارمند مسئول در امور اداري شركت و اصل نامه دانشگاه را ديدم تقريبا همون چيزهايي كه در بالا نوشته بودم در اون نامه بود به اضافه مبلغ بدهي: 850ر617ر2 ريال

مبلغ را كه ديدم سريع دوزاري ام افتاد: مبلغ مربوط به همون بدهي خوابگاه بود كه همون موقع به حساب دانشگاه ريخته بودم و خداراشكر كپي فيش را براي خودم نگاه داشته بودم. با ارائه كپي فيش به اون كارمند اموراداري مشكل حل شد ولي چند تا مساله باقي موند:

1- من 6 سال پيش اين پول را به حساب دانشگاه ريختم آيا تو امور مالي اون خراب شده يك نفر نيست كه بگه اين چه پوليه كه 6 ساله به حساب ريخته شده و كسي مدعي اش نيست؟

3- اگه من كپي فيش را نگه نداشته بودم چه خاكي به سرم بايد مي ريختم؟

پ ن موسقيايي: آهنگ اين روزهايم جيگيلي امير تتلو است كه اگر طرفدار آهنگهاي شش و هشت هستيد حتما گوشش كنيد.